Architecten en burgers.

Architecten bouwen voor burgers en burgers maken gebruik van  deze architectuur. Architecten hebben de beste intentie om voor ons mooie omgevingen te creëren, maar of hun gedachtengoed en creaties aansluiten bij de beleving van burgers is soms de vraag. Ook de wijze van beschrijven van de functie en de sfeer is vanuit het perspectief van de gebruiker moeilijk te rijmen met wat we zien en ervaren.

Bijvoorbeeld het crematorium Siegesum

Siegesum Kouter is een natuurgebied bij Aalst en Kaan Architecten kreeg de opdracht hier een crematorium te bouwen. Marieke Gielen, auteur bij Vakmedianet en architect  noemde dit project een  huzarenstuk. In haar artikel beschrijft zij dit project, ik citeer: “Tegelijkertijd bleef het zich bewust van de gewenste geborgenheid bij deze gevoelige opgave. Dat resulteerde in een ingetogen architectuur, die het afscheid nemen centraal stelt. Tegelijkertijd moet een gebouw de bezoeker omarmen, zodat deze zich op zijn gemak voelt. Daar waar het gebouw zich opent, gaan interieur en omgeving een dialoog met elkaar aan. ” Dit klinkt heel empathisch en mensgericht, maar op de site zien we een interieur in enkel witte muren, grijs beton, zwarte raamkozijnen, grijze natuursteen en beige banken. Omarmend, geborgenheid en op je gemak voelen is volgens mij niet de juiste woordkeus om de sfeer van dit gebouw en de ruimtes te omschrijven. De dialoog van het grijze interieur met de natuur in de omgeving kan ik ook niet zo goed plaatsen. Als we namelijk aan de natuur denken dan zien we voornamelijk kleur. We spreken wel van een grijze of zwarte dag en ongetwijfeld is de dag dat je afscheid neemt van een dierbare een grijze of een zwarte dag. In die zin appelleert het gebouw dan weer wel aan haar functie, maar of dit wenselijk is?

Op de site van Kaan architecten beschrijven zij het gebouw als volgt: “Het doel was om een ​​gebouw te ontwerpen dat in het landschap kan integreren, zodat de rust bezoekers kan troosten en kracht kan bieden. Eenmaal binnen ontvouwt zich een duidelijke opeenvolging van ruimtes, zodat  bezoekers zich nooit verloren voelen”. Nu wil ik niet afdingen op de architectonische kwaliteit van het gebouw, maar of dit nu is wat wij ook ervaren vraag ik mij af. Sommige van deze grijze betonnen ruimtes zijn wel ongeveer 7 meter hoog en daar voel je je als mens niet echt geborgen. Troost en kracht? Ik kan het niet plaatsen, maar wellicht denk u hier heel anders over.

Benieuwd

Waar ik nu heel benieuw naar ben is hoe u dit gebouw ervaart en ik zou uw reactie zeer op prijs  stellen. Ik wil u graag uitnodigen om de site met de foto’s te bezoeken. Dit kan via de onderstaande link of gewoon Crematorium Siesegem intoetsen. Persoonlijk heb ik geen foto’s gemaakt van dit crematorium en gezien het copyright kan ik geen foto’s plaatsen. http://kaanarchitecten.com/project/crematorium-siesegem/

Uw reactie kunt u sturen naar: info@marijkevanloon.nl  Deze worden gebundeld en in mijn volgende blog gepubliceerd. Dit kan anoniem, maar ook op persoonlijke titel, of achtergrond (beroep) indien u dit aangeeft. Alle reacties zijn welkom, ook als u het totaal oneens bent met mijn visie.